Nemacka elektronska muzika danas

Teško da bilo koja druga zemlja na svetu danas ima da ponudi toliko stilskih raznolikosti i heterogenosti u polju produkcije elektronske muzike kao što ima Nemačka. Spektar obuhvata sve od običnih tehno hitova do elemenata izdvojenih iz ozbiljne muzike, od ambijentalnih kompozicija bez ritma do abstraktnog hip-hopa i brzih dramenbejs numera.


Regionalni identiteti

Kulturne, tehnološke i ekonomske pojave koje je tehno revolucija donela krajem osamdesetih godina su prihvaćene i potpuno iskorišćene od strane nemačkih producenata više nego igde drugde. Tu se nalazi razvijena, umrežena nezavisna scena koja obuhvata celokupni lanac stvaranja vrednosti. Produciranje elektronske muzike danas je postalo veoma jeftino i nikome ne treba neboder kako bi osnovao izdavačku kuću. Posao se može obavljati i u kuhinji, ako je to potrebno. Dosledno tome, gradovi i regioni između Flensburga na severu Nemačke i Friedrichshafena na jugu, sada su mesta sa velikim brojem malih, u nekim slučajevima usko specijalizovanih lejblova koji su često rukovođeni od strane jedne osobe koja kombinuje uloge producenta, DJ-a i glavnog direktora.

Stilska raznovrsnost nemačke elektronske muzike je rezultat njene regionalizacije. DJ-evi i producenti često se identifikuju sa regionom, gradom ili čak posebnim delom grada, što im daje umetnički pečat. Istina, Berlin je tokom poslednjih nekoliko godina razvio priličnu gravitacionu silu koja je privukla i mnoge umetnike, kompanije i projekte, da se presele tamo. Većina ljudi koji su otvorili nove studije ili kancelarije u glavnom gradu Nemačke održava svoje veze sa lokalnom sredinom u kojoj su odrasli. Može se reći da su ostali lojalni svojim fudbalskim timovima kod kuće.

Između avangarde i hardkor tehna

Velika i individualna kulturološka heterogenost zasnovana na regionalnim karakteristikama koje generalno karakterišu nemačku muzičku scenu, posebno DJ i klupsku kulturu, je vezana za ekonomsku snagu države. Pored Japana, Nemačka je oduvek bila jedna od najvažnijih tržišta za uvoz kulture, npr. od Amerike. Postoji duga tradicija individualaca u posleratnoj Nemačkoj koji definišu svoj identitet u pop-kulturi kroz promišljeno ponašanje u kupovini. Obim brilijantno sačinjene i producirane komercijalne muzike domaćih izvođača je samim tim veoma širok.

Ovih dana, napredak se dešava samo u mikropoljima specifičnih stilskih grana ili se manifestuje u retro delovima. Ne postoji više jedinstvena definicija elektronske muzike iz Nemačke i ne postoje više dominantne struje. Svako ko je zainteresovan za scenu jednostavno treba da donese odluku i ponekada da sledi svoju intuiciju. Što je za jednog slušaoca avangardno za drugog je to “brutalni tehno”. Upravo između ove dve strane, moglo bi se reći i klišea, Nemačka je opisana, većinom od strane ljudi iz drugih zemalja, kao mesto gde je elektronska muzika nastala. Naročito se hard-tehno smatra nemačkom formom. Slike tehno biotopa u ničijoj zemlji centralnog Berlina, nakon pada berlinskog zida i ludilo lav-parejda, još uvek odzvanjaju Nemačkom.

Nasleđe Kraftwerka

Drugi aspekt elektronske muzike koji se doživljava kao nemački, posebno u drugim zemljama, predstavlja muzičko nasleđe izvođača kao što su Kraftwerk, Can i Karlheinz Stockhausen. Ovi muzičari su doživljavali elektronsku muziku kao posebnu naprednu formu inžinjerstva, neprevaziđenu u svojoj teorijskoj preciznosti, trajnosti i strogosti. Godinama su se eksperimentalne mogućnosti kompozicija testirale, širile, optimizirale u sklopu veoma uske osnove parametara i sručile na kelnsku muzičku scenu. Minimal-tehno, poznat kao Kelnska škola, koji se često vezuje za Kompakt lejbl, je još uvek najčuvenija marka koju nemačko muzičko tržište nudi.

Često se događa da najveće inovacije brzo izgube svoj značaj. Krajem devedesetih, kelnski minimalizam, kao totalni modni krik, uticao je na muzičku redukciju. Nebrojane etikete i izvođači su se takmičili međusobno, na sceni koja se brzo menjala, bez ikakvih ciljeva na vidiku i sa veoma malo, takoreći minimalno, izbora. Za pažljivog posmatrača ovih događaja, ovaj minimalizam, zarad minimalizma, je često poprimao apsurdne oblike - vremenom, tehno je postao toliko minimalan da je gotovo nestao.

Nova privlačnost

Fenomen “electroclash” je ponudio nešto sasvim suprotno, jer je, poznato je, bio pod jakim uticajem retro referenci i nakon dvehiljadite godine je stvaran uglavnom od strane DJ Hell-a i njegove etikete International Deejay Gigolo, kao iskusnim DJ-em i stilskim guruom. U suštini, elektrokleš je u isto vreme oživljavao glamur i muzičke stilove osamdesetih godina, uključujući električne gitare sa distorzijom, zapanjujuće šminke, skupe raščupane frizure i ekscentrično ponašanje na sceni. DJ Hell je bio u suprotnosti sa očiglednom stagnacijom stilova koji su pokazivali tendenciju približavanja hausu i tehnu, sa svojim ekscentričnim pank-rokom, popom i teatralnošću, pri čemu je zadržao jak, mehanički sabijen 4/4 bejs-dram ritam koji je standard za tehno i nijedna klupska muzika ne postoji bez njega.

U međuvremenu, elektrokleš takođe pokazuje znake iscrpljenosti. Oslanjajući se previše na površne efekte i nostalgični romantizam, elektrokleš varnica je gorela kratko ali veoma sjajno i baš u pravo vreme da uzdrma produkcijsku kulturu koja je bila u stagnaciji.

Spajanje stilova

Odgovor na probleme sa stilskom stagnacijom i konkurencijom su ponudili muzičari koji su se protivili retru i koji nisu hteli da traže budućnost nemačke elektronske muzike u prošlosti, nego kroz nova stilska spajanja kao što je minimal-trens, u kojem se hipnotički modeli miksaju sa prenaglašenim kičom i strastvenom uzvišenošću, napravljeni naprednom tehnikom. Muzičari kao što su: Dominik Eulberg, Gabriel Ananda i Ada ovde se mogu navesti kao predstavnici cele škole.

Suprotno tome, nekada dominantniji berlinski haj-spid i hardkor-tehno - iz prvih godina nakon nemačkog ujedinjena - postaje manje značajan, što se poklopilo sa promenama koje prestonicu čine sve elegantnijom i doteranijom. Stoga, današnji hedonistički Berlin sve više podseća na hitove koji su bolje poznati pod nazivom "Hauptstadt-Pop" (urbani pop) i zvezde kao 2raumwohnung i Märtini Brös. Oni su zaslužni, u smislu klupske scene i muzike, jer često pišu pesme i pevaju na nemačkom jeziku. Nemački jezik je retko imao ikakvu ulogu u godinama kada je minimalizam dominirao, ali njegovo ponovno otkriće je jedna od glavnih karakteristika nove škole producenata.

Renesansa pisanja pesama

Generalno, proteklih nekoliko godina je došlo do renesanse pisanja pesama na nemačkom. Pesme izvođača kao što su: Barbara Morgenstern i ‘tehno kič’ Justusa Köhnckea spajaju stare, tematske senzibilitete sa novim tehničkim mogućnostima u smislu progresiv-folk muzike koja se više oslanja na ritam mašine nego na akustične gitare. Etikete kao što su: Monika Enterprise i Karaoke Kalk, stoje iza ovog pop-progresiv pristupa produkciji elektronske muzike.

Elektronska muzika je takođe imala izuzetnu ulugu za vreme ujedinjenja Nemačke. Veoma jake veze između zapadne i istočne Nemačke su brzo uspostavljene preko tehno muzike i klupske kulture. I ovde se uticaj regionalnih razlika tj. identiteta pokazao korisnim: već duže vreme etikete kao što su Freude am Tanzen iz Jene i Moon Harbour iz Lajpciga, koji poseduju jedinstvene stilove, su u istom rangu sa elektronskom muzičkom scenom koju čine Kompakt iz Kelna i Playhouse iz Frankfurta.



Međunarodna priznanja

Fascinantno je koliko su ljudi širom sveta upoznati sa nemačkom elektronskom muzikom. U Japanu, Americi, Kanadi, Australiji, Južnoj Americi ili istočnoj Evropi – svuda se mogu pronaći pravi poznavaoci ponekad vrlo usko specijalizovanih aspekata nemačke muzike. Prodavnice ploča u ovim zemljama su jako dobro opskrbljene nemačkim proizvodima. U isto vreme definicija onoga što čini ove ploče nemačkim postaje sve manje jasna. Pored regionalnih umetnika, izdaju se i radovi ljudi iz drugih delova Nemačke kao i sa drugih kontinenata. U proteklim godinama, veliki broj izvođača iz Skandinavije i SAD se preselio u Nemačku zbog njene urbane i inspirativne scene. Tu spadaju Erlend Oye, Angie Reed, Tyree Cooper, Sasse i mnogi drugi – a većina je stacionirana u Berlinu.

Osim visoko razvijene muzičke produkcije, Nemačka ima i odličnu multimedijalnu mrežu, ako je poredimo sa drugim zemljama. Uključujući Spex, De.bug, Groove and Intro, postoje najmanje četiri visoko kvalitetna časopisa u oblasti elektronske muzičke kulture, svaki od njih sa veb-sajtom, a da ne spominjemo i nebrojane DJ-forume i ostale internet platforme. Tačno je da su iznosi od prodaje muzičkih izdanja u ovim mestima relativno niski, ali otkako je ovaj posao postao globalan i u isto vreme zapošljavao relativno malo radnika, oni su uspeli da naprave održivu ekonomsku bazu za mnoge ljude. U celini, svet elektronske muzike u Nemačkoj spaja i pruža život mnogim individulanim kreativnim izvođačima koji pomažu u stvaranju veoma modernog, prijateljskog imidža Nemačke, kao pozitivne kulturološke sile.

izvor: Club 'n' Bar